Ik doe ertoe!

Authentieke drijfveren

Naast onze eigen programmatuur, speelt ook de omgeving een belangrijke rol. De intrinsieke en belangrijke menselijke drijfveer van bij de groep willen en kunnen horen is een rem op onze zelfexpressie en beperkt ons dus. Er heersen verschillende formele en informele taboes (vaak onbewust) in ons en om ons heen die invloed hebben op hoe wij reageren en acteren in het dagelijkse leven. Groei begint door het eerst in kaart brengen van de verschillende taboes die ons belemmeren om dingen te gaan doen die echt bij ons passen. Om los te komen van onze vaste patronen en beperkende gedachten zodat we meer vrijheid kunnen gaan ervaren waar wij als uniek mens voor willen gaan staan in ons leven. Weg van primaire drijfveren (overleven in en voor de groep) op weg naar de zelfexpressie waar wij vaak onbewust zo naar verlangen (authentieke drijfveren) maar niet durven te tonen. 

Wij hebben allemaal onze nare momenten van chagrijn, dat het leven zwaar valt, dat we ons ei niet kwijt kunnen en dat de omgeving zich tegen ons lijkt te keren. Dan hebben wij de neiging dit af te reageren op onze omgeving wat kan resulteren in spanningen om ons heen. Maar mensen belanden ook in een situatie dat dit structureel vorm heeft gekregen. Het lijkt paradoxaal, maar wanneer je meer tijd besteed aan het goed op de rails krijgen van je eigen leven, kun je er juist meer zijn voor anderen. Dan hoeven wij onszelf niet af te reageren op onze omgeving met ons persoonlijke ongenoegen. Dat kun je het beste doen door je eigen verlangens in de vorm van voor jou belangrijke (zingevende) waarden uit te werken vanuit tastbare en concrete zaken naar dagelijkse activiteiten volgens de ‘tien stappen’, waarin je tegelijkertijd ook je eigen valkuilen bij het vormgeven van jouw unieke zelfexpressie kunt benoemen. Dit stelt je in staat om op overzichtelijke wijze om zaken die er in jouw leven toe doen nu echt te gaan te creëren. 

Dat wij ons leven een andere wending willen geven is belangrijk voor ons, maar niet noodzakelijkerwijs voor de mensen om ons heen. Persoonlijke taboes en programmatuur bij anderen maken het voor ons niet makkelijker. Sterker nog, het kan veel emoties bij iemand anders losmaken, omdat de persoon zich volledig heeft geïdentificeerd met iets wat haaks staat op hoe jij dingen ziet of wil. Dat mensen zijn geworden wat ze doen of denken. Dat kan impact hebben op onze energiehuishouding richting onze persoonlijke groei, dus daar moeten we ons tegen wapenen.

​

Blijven volhouden en het opdoen van de broodnodige energie

Jezelf afvragen doe ik wat ik wil, waarom doe ik de dingen die ik doe en hoe kan ik de boel aanpakken zijn belangrijke stappen naar onze persoonlijke groei. Maar het in stand houden is net zo belangrijk.  Opvolging van hetgeen je voor ogen had en onderhoud blijven plegen maakt het verschil voor je lange termijn rendement.  Door het regelmatig de revue laten passeren van vier mogelijk vaste patronen, kun je in een vroeg stadium verval in kaart brengen en ben je in staat ruim op tijd te corrigeren en blijven ervaren wat er voor jou toe doet.

Wij verlangen vaak naar een andere, betere wereld. Dat begint toch echt bij onszelf en niet door naar anderen te kijken en te wijzen. Het stilstaan bij de kip en het ei verhaal maakt het alleen maar lastiger, wie of wat verantwoordelijk is voor hoe ik mijn leven ervaar en hoe anderen op mij reageren in mijn steven naar meer voldoening en zingeving in mijn leven. We moeten onze eigen koers gaan uitzetten, met het besef en de acceptatie dat wij allemaal in hetzelfde schuitje zitten met dezelfde (levens)vragen en valkuilen, maar daar wel anders mee omgaan. In plaats vanuit afzondering of isolement te gaan ‘levens-ondernemen’, durven om juist vanuit verbinding de ruimte te nemen en de ander als partner te zien tijdens deze zeer persoonlijke reis. Samen aan jezelf gaan werken, de ruimte aan elkaar gunnen om dat op ieders eigen manier te mogen doen. Dat zal zorgdragen voor de broodnodige energie die wijzelf nodig hebben om onze eigen reis in goede banen te kunnen blijven leiden. 

Als wij ons leven zelf niet oppakken, wie dan wel?

Of het leven wel of niet maakbaar zou zijn, deze discussie is niet relevant. Het leidt ons onnodig af van de essentie van hoe je je eigen leven zo constructief mogelijk kunt leiden. Wel relevant is het besef dat we wel degelijk maximaal invloed kunnen hebben hoe we omgaan met de realiteit die dagelijks op ons pad komt. Hoe wij onze persoonlijke ervaringen tegemoet treden maakt het verschil hoe wij ons leven ervaren en stelt ons daar vandaan in staat om de regie over ons leven in handen te nemen. 

De oer-gedachte ‘Ik wil er voor mijzelf toe doen’ durven toelaten is de belangrijkste drijfveer om je leven vorm te geven op een manier die bij maximaal jou past.  Dat je deze vastberadenheid, die er zorg voor gaat dragen dat jouw concreet vormgegeven authenticiteit in combinatie met jouw inzichten wat jou persoonlijke gebruiksaanwijzing en die van anderen, altijd in het vizier houdt. Een ieders leven bestaat uit het zoeken van onze eigen unieke puzzelstukjes en het is onze primaire verantwoordelijkheid in onze levende jaren op aarde deze goed te leren leggen. Het begint bij onszelf om goed voor onszelf te zorgen. Om er daardoor ook maximaal voor anderen te kunnen zijn en hen goed bij te kunnen te staan. En als wij het niet oppakken, ‘Wie dan wel?’.